Katikati ya Mistari (Sura ya Kwanza)

Sura ya Kwanza

Saa moja jioni. Mtaa wa Zanaki ulikuwa umejaa sauti za magari, miguu ya wapita njia, na harufu ya karanga zilizoungua kidogo—lakini kwenye duka dogo la vitabu lililofichwa kati ya majengo mawili ya zamani, palikuwa kimya kama maktaba ya kale.

Alichokuwa anakifanya Liana muda huo ni kupanga vitabu kwenye rafu, macho yake yakisoma majina ya waandishi kana kwamba yalikuwa marafiki wa muda mrefu. Alipenda kazi yake, si kwa mshahara, bali kwa utulivu alioupata ndani ya kurasa za maandishi.

Hakujua kuwa siku hiyo ingetofautiana.

Kengele ya mlango ililia, na mtu akaingia. Mvulana mrefu mwenye koti jeupe na nywele zilizochanganyika na upepo wa mchana. Alikuwa na sura ile ambayo huwezi kuisahau kwa urahisi—mchanganyiko wa huzuni ya ndani na tabasamu la mtu anayejua jinsi ya kuficha machungu.

“Samahani,” alisema kwa sauti yenye utulivu wa kitambo. “Naweza kupata kitabu cha ‘Letters to a Young Poet’?”

Liana alimuangalia sekunde kadhaa kabla ya kujibu. “Umemaliza vya Rumi?”

Kijana alitabasamu, sura yake ikipanuka kwa mshangao. “Umenikumbuka.”

“Nani anasahau mtu anayenunua vitabu viwili kila wiki kwa miaka miwili?”

Alikuwa ni Karim. Mteja ambaye alikuja mara kwa mara, lakini ambaye Liana hakuwa amemuona kwa miezi sita sasa. Wakati wa mara ya mwisho alikuja, alimuambia anaondoka kwenda Mwanza kwa muda. Hakusema kwa nini. Hakutuma ujumbe wowote baadaye. Liana alijifunza kutojiuliza maswali yasiyo na majibu.

“Samahani kwa kupotea,” alisema Karim, sauti yake ikitetemeka kwa namna ya ajabu. “Kulikuwa na… sababu.”

Liana alijifanya kuwa sawa. Akatafuta kitabu alichokitaja, akamkabidhi, akamwangalia kwa jicho la pembeni. Alionekana kuwa yule yule, lakini si yule yule. Kulikuwa na kitu kilichobadilika. Kitu kisichosemwa kwa sauti.

“Mimi ningeandika barua moja tu,” alisema Liana bila kutazama macho yake. “Barua ambayo haikumfikia aliyepaswa kuisoma.”

Karim alikaa kimya, mkono wake ukiwa juu ya kitabu kile. “Na kama huyo mtu angeisoma leo, baada ya muda wote huo je?”

Liana alitazama juu. Akamwangalia moja kwa moja usoni. “Ingekuwa imechelewa. Au isingekuwa?”

Walikimya. Ndani ya duka dogo lililojaa vitabu, sauti pekee iliyosikika ni ya shabiki iliyozunguka taratibu kwenye dari.

Kisha Karim akaweka bahasha nyeupe mezani. “Nimekuandikia mistari. Lakini niliandika zaidi ya barua. Niliandika ukweli.”

Liana akaitazama bahasha hiyo kama kitu kilichokuwa na uzito wa dunia nzima.

Akataka kuuliza swali, lakini kabla hajafungua mdomo, mlango wa duka ulifunguliwa tena. Waliogeuka wote wawili.

Alikuwa ni mvulana mdogo, karibu miaka kumi na mbili, aliyevalia sare ya shule na suruali yenye tobo upande wa goti.

Akatazama moja kwa moja kwa Liana, kisha akamgeukia Karim.

“Kaka Karim, mama amesema uharakishe. Daktari amesema leo lazima aseme naye mapema kabla hajalala.”

Liana alitetemeka. “Mama?” aliuliza taratibu. “Mama yupi?”

Karim alimtazama kwa muda mrefu, halafu akasema kwa sauti ya chini…

(Sura ya kwanza inaishia hapa…)