Mapenzi ya Machi (Sura ya Kwanza)
Sura ya Kwanza
Machi ni mwezi ambao mvua huja kwa ghafla, kama hisia ambazo mtu hujikwaa nazo bila kutarajia. Katika kona ya jiji la Dar es Salaam, palikuwa na msichana aliyeitwa Neema. Alikuwa mchoraji mwenye ndoto kubwa, aliyeishi kwenye nyumba ya kupanga yenye dari inayovuja kila mvua inyeshapo.
Kila asubuhi, Neema alikuwa na desturi ya kuketi kwenye kibanda cha kahawa cha Mama Asha, akichora sura za watu wanaopita—wengine waliokuwa wakikimbia mvua, wengine wakitafuta majibu kwenye macho ya wenzao.
Siku hiyo mvua ilinyesha kidogo, kama salamu kutoka angani. Neema alikuwa akichora mzee mmoja aliyekuwa na fimbo na koti la zamani, lakini macho yake yalivutwa na mtu mmoja aliyeketi mbali kidogo—kijana mwenye koti la buluu, suruali ya jeans na daftari la maandishi.
Alikuwa anamtazama Neema kwa muda mrefu, kwa namna isiyo ya kawaida. Macho yao yalikutana kwa sekunde chache, kisha wote wakatazama chini kana kwamba macho hayo yalikuwa yamefichua siri walizozificha kwa muda mrefu.
Baada ya dakika chache, kijana huyo alinyanyuka na kusogea hadi alipokaa Neema.
“Samahani, naweza kuangalia mchoro wako?” aliuliza, sauti yake ikiwa tulivu, yenye uzito wa mvua ya Machi.
Neema alimtazama kwa mashaka kidogo lakini kisha akatabasamu. “Unapenda sanaa?”
“Kuliko unavyoweza kufikiria,” alijibu, akitoa daftari lake. Ndani yake kulikuwa na mashairi. Ya upendo. Ya maumivu. Na moja ambalo lilikuwa limechorwa mstari mmoja tu:
“Niliota rangi zako kabla sijaziona.”
“Jina langu ni Malik,” alijitambulisha.
“Neema.”
Kuanzia hapo, kila siku waliendelea kukutana pale pale. Neema alichora, Malik akaandika. Walivutana bila kujua, kama mvuto wa sumaku isiyoonekana. Hakukuwa na mazungumzo mengi, lakini ukimya wao ulikuwa na maana zaidi ya maneno elfu moja.
Siku moja, Malik alimletea Neema shairi aliloandika maalum kwa ajili yake. Lilikuwa ndani ya bahasha ya hudhurungi. Neema alilishika kwa mikono yenye jasho, moyo ukidunda haraka kuliko kawaida.
Akataka kulisoma papo hapo, lakini Malik akamwambia, “Subiri. Usome kesho jioni, baada ya mvua ya kwanza ya mwezi huu.”
Neema alikubali, ingawa moyo wake ulitaka kujua sasa hivi.
Lakini kesho yake hakukuwa na mvua. Wala kesho yake. Na kesho iliyofuata, Malik hakufika. Wala siku iliyofuata baada ya hiyo.
Neema alirudi kwenye kibanda cha Mama Asha siku nne mfululizo. Alimsubiri. Lakini Malik hakurudi.
Hatimaye, mvua ya Machi ilianza tena—mvua ya kwanza ya kweli. Neema alifungua bahasha ile kwa mikono inayotetemeka. Ndani kulikuwa na shairi lililoandikwa kwa maandishi ya Malik, lakini kabla hajalisoma, Mama Asha alimkaribia na kumgusa begani kwa upole.
“Neema… kuna kitu unahitaji kujua kuhusu huyo kijana…”
(Sura ya kwanza inaishia hapa…)
