Barua Iliyochelewa (Sura ya Kwanza)

 Sura ya Kwanza

Ilikuwa ni alasiri ya mwezi wa Agosti, jua likitua taratibu nyuma ya milima ya Usambara, anga ikiwa imetawaliwa na rangi ya dhahabu na waridi. Bahari ya Hindi ililia kwa wimbi dogo dogo, kama midundo ya mapigo ya moyo yaliyofichwa.

Asha alikuwa ameketi kwenye ukingo wa paa la nyumba ya bibi yake, akitazama machweo huku mikono yake ikishika karatasi ya zamani. Barua. Barua ambayo haikuwahi kufunguliwa kwa miaka mitano. Iliandikwa na mtu mmoja tu—Adam.

Adam alikuwa mwanafunzi mwenzake wa chuo, kijana wa miondoko tulivu na macho yaliyokuwa na majibu ya maswali ambayo Asha hakuwa hata ameuliza bado. Walikutana kwenye darasa la fasihi ya Kiafrika. Kwa kawaida Asha alikuwa mpweke na mwenye nidhamu kali, lakini Adam alikuja kama upepo wa bahari—mpole lakini unaobeba nguvu za mabadiliko.

Kwa miezi sita walikuwa marafiki. Kila jioni walitembea hadi kwenye bustani ya chuo, wakisoma mashairi ya Shaaban Robert na kujadili ndoto zao za maisha. Asha alitamani kuwa mwandishi, Adam alitaka kuwa mwanaharakati wa mabadiliko ya kijamii.

Lakini kabla ya chochote kuanza rasmi kati yao, Adam alihamishwa ghafla kwenda chuo kingine kwa sababu ya matatizo ya kifamilia. Alimuacha Asha bila kusema mengi, isipokuwa ahadi moja:

“Nitakuandikia barua. Usisahau jinsi tulivyotazamana mara ya kwanza.”

Lakini barua hiyo haikufika. Wala simu, wala ujumbe. Mwaka ukapita, Asha akajifunza kusahau. Au angalau alijaribu.

Sasa, miaka mitano baadaye, akiwa nyumbani kwa bibi yake aliyeaga dunia wiki iliyopita, Asha aliikuta barua hiyo ikiwa imebanwa ndani ya ukurasa wa kitabu cha zamani cha shairi. Jina lake likiwa limeandikwa kwa mwandiko ule ule alioukumbuka—Adam.

Kwa mikono inayotetemeka, alifungua barua. Lakini kabla hajasoma mstari wa kwanza, mlango wa paa ukagongwa taratibu.

Asha alipogeuka, moyo wake ulisimama kwa sekunde chache.

Alikuwa ni Adam. Sura yake imekomaa, macho yakiwa yamejaa hisia ambazo haziwezi kuelezwa kwa maneno tu.

Asha alishindwa kusema chochote. Barua bado mikononi, macho yao yakitazamana kwa sekunde chache zilizohisi kama miaka.

“Umeisoma?” Adam aliuliza kwa sauti ya chini.

Asha alitikisa kichwa. “Nilikuwa naanza tu…”

Adam akasogea hatua moja mbele, upepo wa jioni ukicheza na shati lake.

Kabla Asha hajachukua hatua nyingine, Adam alifungua kinywa chake kusema kitu—

(Hadithi inaishia hapa kwa sasa…)